Panuje powszechne przekonanie, że zimą roślin nie trzeba podlewać. W końcu jest mroźno a zieleń przechodzi okres spoczynku. Dlatego wiele osób widząc ogrodnika z konewką w grudniowe popołudnie, pewnie popuka się palcem w głowę. Czy słusznie? Nie do końca. Wszystkie rośliny, które zrzuciły liście na zimę nie wymagają nawadniania. Problem zachodzi w przypadku iglaków oraz liściastych roślin zimozielonych (np.: bukszpanów). U tych gatunków przez cały rok zachodzi transpiracja, tzn. tracą wodę przez aparaty szparkowe w zielonych częściach, np.: igłach i liściach. Niestety często nie mogą uzupełnić niedoboru – pobrać wody z zamarzniętego podłoża. W szczególności dotyczy to okazów młodych i gatunków o płytkim systemie korzeniowym. Występuje wtedy susza fizjologiczna, tzn. zjawisko, gdy roślina cierpi na niedobór wody mimo teoretycznej dostępności (niewłaściwy stan skupienia). Rezultaty są widoczne dopiero wiosną. Rośliny brązowieją – czasem nawet zamierają. A wtedy najczęściej sięga się po nawozy mineralne (przeciw brązowieniu iglaków) lub jeszcze gorzej – po środki ochrony roślin. Rozwiązanie nieefektywnie i ze szkodą dla środowiska. W większości przypadków zamierzonego celu się nie uzyska. Stosowanie nawozów mineralnych (zwłaszcza azotowych) może doprowadzić do zasolenia podłoża (i pogłębić problem) a preparatami chemicznymi tylko zanieczyści się środowisko (fungicydy działają na choroby inwazyjne a nie fizjologiczne).

Tymczasem, recepta może być znacznie prosta – to zimowa profilaktyka. Zimozielone gatunki trzeba po prostu sporadycznie (np.: kilka razy) w zimowych miesiącach obficie podlać. Optymalna pora to mało mroźne (najlepiej bezmroźne) dni. Oczywiście każdy przypadek jest odosobniony, ale bardzo często takim działaniem można ograniczyć brązowienie iglaków (lub innych grup).