Kolejny pozornie tylko czarny ptak…

Gdy przyjrzymy się uważnie, czerń okaże się wyrafinowaną kompilacją szarości i grafitów z niebieskawymi odcieniami – szczególnie na jaśniejszym karku. Do tego jasne, błękitno-białe oczy o mocnym spojrzeniu. Głos – jakby szalona czkawka – stąd kawka. Wielkością zbliżona do gołębia, ale wyższa, z wielką głową i silnym dziobem. Pewnie i szybko kroczy po ziemi – czasami przyspiesza serią podskoków. Poza sezonem gniazdowym kawki trzymają się w większych lub mniejszych grupach, ale nawet wtedy pary pozostają razem. Kawki łączą się na całe życie, a partnerzy są nierozłączni. Przez cały rok okazują sobie wiele uwagi i czułości. Gnieżdżą się w kominach, otworach wentylacyjnych, wyłomach murów, odpowiednio dużych budkach lęgowych – a także jak dawniej: w dziuplach, szczelinach skał, norach w urwiskach. Jesienią i zimą, razem z Gawronami tworzą duże, hałaśliwe stada, które nocują wśród miejskich zadrzewień.

Bo to bardzo ciekawy, a także ciekawski i inteligentny ptak.

Trawnik i dobre miejsce na gniazdo – na przykład odpowiednio duża budka lęgowa lub jeszcze lepiej dojrzałe drzewo z dziuplą.
(zdjęcie na górze: Cezary Korkosz)