Niewielkie ciałko i długi ogon – przypomina łyżeczkę lub maleńki czerpak. Nie do pomylenia z żadnym innym.

Raniuszek z bliska sprawia wrażenie ślicznej, pluszowej zabawki z czarnymi, lśniącymi oczami. Gdy zobaczymy jednego – z całą pewnością za chwilę pojawią się następne. Szczególnie jesienią i zimą, gdy w rodzinnych lub sąsiedzkich kooperatywach przemieszczają się po okolicy, wyszukując drobnych owadów ukrywających się w szczelinach kory i zawiązkach liści. Często w mieszanych stadkach z sikorami. Niepłochliwy. Czasami zachowuje się, jakby właśnie to on przyleciał nam się przyjrzeć, a nie odwrotnie…

Zawsze jednak bardzo ruchliwy, co dostatecznie utrudnia jego obserwację. Wiosną i latem Raniuszki przenoszą się do starych parków i lasów z możliwie dużą ilością dojrzałych drzew oraz bogatą warstwą krzewów. Tam prowadzą bardzo skryty tryb życia. Gniazdo Raniuszka jest tak samo charakterystyczne i malownicze jak jego budowniczy. Poza maleńkim wejściem, całkowicie zabudowane. Wygląda jak trochę rozciągnięta kula. Na drzewie lub w gęstych krzakach, doskonale ukryte i zamaskowane, utkane z materiałów roślinnych – traw, liści, mchów i porostów oraz pajęczyn, które to wszystko spajają, a przy tym nadają zaskakującej elastyczności. Czasami gniazdo „rośnie” razem z młodymi, których może być nawet kilkanaście. Rodzina spędza ze sobą prawie cały rok. Ptaki wspólnie poszukują pożywienia, ostrzegają się przed niebezpieczeństwem, tulą się do siebie, a w szczególnie zimne noce nawet okrywają się skrzydłami. Samczyki stanu wolnego mogą też pomagać rodzicom wychować rodzeństwo z kolejnego sezonu. Do takiego zespołu dołączają czasami tak samo wolni sąsiedzi lub pary, które straciły swój lęg…

Przyjrzyjcie się Raniuszkom, to zrozumiecie.

Dojrzałe drzewa, gęste, różnorodne zakrzewienia, zimą karmnik.

(zdjęcie Raniuszka na górze: Cezary Korkosz)