Delikatny, pełen wdzięku gołąb, mniejszy od gołębia miejskiego.

Popielato-beżowy, z różowawym nalotem na piersi, charakterystyczną, czarną, sierpowatą obwódką z tyłu szyi oraz ciemnoczerwonym okiem. Jak wszystkie gołębie, żywi się pokarmem roślinnym. Zimą chętnie zagląda do karmników. Gniazdo ukrywa wśród gęstych gałęzi albo w zakamarkach budynków i elewacji. Para trzyma się razem i grucha sobie jak para gołąbków. Deszczowe, zimne dnie przeczekują wtulone w siebie. Tam gdzie mieszkają Sierpówki, usłyszymy ich terytorialne wołania – coś jakby Uuu-Huuu-Hu. (Nie mylić z sowami.) Rezolutne i zaradne Sierpówki mogą lęgnąć się przez cały rok. Jeśli zima jest łagodna, nawet w styczniu i lutym.

Bo to niewielki ptak z wielką historią. Rodzimymi terenami Sierpówki, zwanej też nie bez przyczyny Synogarlicą Turecką jest Bliski Wschód. Stamtąd ponad sto lat temu ptaki ruszyły na północ, kolonizując całą Europę, nie wyłączając Skandynawii ani Islandii. Pierwsze lęgi w Polsce miały miejsce na początku lat pięćdziesiątych.

Drzewa, krzewy, owoce, trawnik. Zimą karmnik.

(zdjęcie na górze: Cezary Korkosz)